"Onder de indruk” is een understatement van formaat om onze gemoedsgesteldheid te beschrijven na het beluisteren van What Good Am I To You van Marcus Bonfanti.
Door zijn ouders als kleine gast ondergedompeld in een bad vol muziek van o.a. Janis Joplin en Jimi Hendrix, voelde de kleine Marcus blijkbaar al snel waar zijn roeping lag...Zijn moeder kreeg hem pas rustig toen ze hem een gitaar, gemaakt van een oude Kleenex-zakdoekjesdoos, lege toiletrollen en elastieken, bezorgde.  Pas 12 jaar later, op 15 jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste echte gitaar...
Later kreeg hij ook nog een intense bewondering voor Jimmy Page. Zepps’ “Black Dog” oefende hij iedere dag op zijn kamer tot hij de gitaarlicks perfect naspeelde.....een autodidact dus.

Maar Marcus heeft een passie voor verschillende soorten muziek en uit die pot Delta Blues, folk, rock en soul creëerde hij zijn eigen Bonfanti sound en die is op zijn tweede album op zijn zachtst gezegd, redelijk spectaculair te noemen !

Het begint al subliem met “Will Not Play Your Game”, een dijk van een nummer waar het uitgesloten is om niet effe aan Seasick Steve te denken (zijn schorre stem, zijn fingerpick gitaarspel).  Als de rest van de band invalt kan je onmogelijk stil blijven zitten op dit aanstekelijke funky blues ritme...briljant gewoon ! Je neuriet gewoon mee met de backing vocals. Het nummer eindigt abrupt en wordt gevolgd door het Southern Rock-achtige “Goin’ Down” waarin zijn bariton stem grommelt en grauwt langs alle kanten.  Ondersteund door de sublieme bass van Scott Wiber en de excellente drums van Alex Reeves is dit ook alweer een kanjer van een nummer.
“Messin Round No More” is dan weer meer een traditioneel bluesnummer gezongen in de stijl van Ian Siegal, het zou zelfs niet misstaan op diens laatste cd.
Het rustige “Devil Girl”, met weer dat fijne akoestische fingerpicking gitaarspel, heeft wat meer een folkblues cachetje maar is een prachtige overgang naar het al even mooie “Don’t Wanna Come Home” , je zou zweren dat Keb Mo de vocals hier voor zijn rekening neemt.

Het instrumentale “Tweed Blazer” is een (korte) verrassende,rockende intermezzo van formaat alsof hij je terug wakker wil maken uit de droom waarin je door toedoen van die twee voorgaande nummers bent in verzeild geraakt...en hij houdt je bij de les hoor met het stevige “Get Behind Me”.
De titelsong “What Good Am I To You” bestaat uit twee delen, in het eerste deel moet je willens nillens (alweer) aan Keb Mo denken in het tweede deel krijgt de honky tonk piano (Paddy Milner) een hoofdrol op een aanstekelijke riff à la Rolling Stones, prachtig nummer !

“God Only Knows” laat ons enkel de stem en het harmonicaspel van Bonfanti horen....pure blues zoals hij het aanvoelt en zoals hij meent het te moeten brengen, wij kunnen enkel maar goedkeurend knikken....dit is bijzonder knap.
“Give me your Cash” is een lekker vettig bluesy rockend nummer , het sompige moerasgeluid is nooit veraf, knap gierend gitaarspel van Bonfanti !
“Bleecker Street” en “Sweet Louise” zijn twee mooie, rustige, akoestische afsluiters van een onwaarschijnlijk prachtig album.
Marcus Bonfanti werd ooit eens een liefdeskind van Tom Waits en Van Morrison genoemd en wij vonden tijdens onze luisterbeurten trefpunten met (de aangehaalde) Keb Mo en Ian Siegal, maar bovenal is deze jonge man zichzelf: een onwaarschijnlijk talent.  Bovendien schreef hij alle nummers op dit album zelf ! Uiteraard zijn er aanwijzingen van al die invloeden op zijn muziek maar...is dat niet zo bij elke nieuwkomer ?

Marcus Bonfanti is pure klasse en dit album is een absolute aanrader !
Als dit een voorbode is van wat ons allemaal te wachten staat op muzikaal gebied, belooft 2010 een Grand Cru jaar te zijn zonder weerga....